Erasmus

Nadszedł dzień podzielenia się wrażeniami i doświadczeniami, które przywiozła nasza ekipa z urokliwej Turcji. Zaprezentowaliśmy zdobytą wiedzą i nowe pomysły, które pomogą doskonalić i urozmaicać naszą codzienną pracę. Dzieci nie uczą się tylko w szkolnej ławce, te słowa wielokrotnie wybrzmiewały, gdy chodziliśmy po korytarzach  tureckiej szkoły, nie możemy się z nimi nie zgodzić. Zajęcia terenowe, na świeżym powietrzu, są istotne tak samo dla nas jak i tureckich nauczycieli. Wiele inspirujących zajęć oraz trików możemy przemycić na nobellowskie lekcje. Ach jakże ważne było dla nas przypomnienie, jak istotna jest nauka najzwyklejszych codziennych czynności. Niewielkie pomieszczenie imitujące mieszkanie, pozwalało małemu człowiekowi zmierzyć się z trudnościami czyhającymi na każdego w dorosłym życiu. I najważniejsze…

Zanim się obudziliśmy w naszym hoteliku, poprzedniej nocy przeżyliśmy niewielkie perturbacje transportowe. Pomyliśmy bramki na lotnisku. Na dodatek pojawiły się problemy ze znalezieniem kontaktu. Dzielnie interweniowała Julka, Mirka. Paulina zrobiła chyba z 5 kursów po lotnisku, aby upewnić się gdzie jest nasz punkt zbiórki. Po raz kolejny doświadczyliśmy pomocy ze strony życzliwych obywatelek Turcji. Tym razem jedna z oczekających zaproponowała Paulinie i Juli wsparcie telefoniczne. Udało się skontaktować z hotelem. W międzyczasie kilka kursów między bramką numer 9 a 13 doprowadziło w końcu do dobrego rozwiązania. Po godzinie poszukiwania w końcu byliśmy w opłaconym wcześniej środku transportu. W nocy dało się zauważyć przygotowania do narodowego święta.  Słoneczny poranek, pyszne śniadanie,…

Poranne przygotowania upłynęły szybko. Ekspresowe pakowanie i czas na wolne śniadanie. Poprzednie doświadczenia nauczyły nas, że w morzu różnorodnych specjałów, jakie oferował hotel warto wygospodarować więcej czasu. Julka zajęła ciekawe miejsce przy oknie. Pogoda jak w poprzednie dni słoneczna. Widoki dobre. Świetnie komponowały się z tym co każdy wybrał na talerz.  O umownej godzinie siedzimy w poczekalni. Dzień wcześniej nasza tutejsza koordynatora projektu Gulnur poprosiła o gotowość 20 minut wcześniej niż poprzednio ustaliliśmy. Kontaktowaliśmy się z nią głównie przez grupowego Whatsappa, założonego przez Magdę – naszą koordynatorkę z No Bell. Tym razem nasz wspaniały kierowca Osmi przyjechał o godzinie zgodnej ze starymi ustaleniami. Wpakowaliśmy się do auta i pojechaliśmy w…

Budzimy się wcześniej rano. O 6.00 jesteśmy umówieni z naszym kierowcą. Pobieramy przygotowane śniadanie. Przed nami 230 kilometrów drogi do Kapadocji. Słońce jeszcze nie wstało. Jedziemy drogą ekspresową na wschód. Po drodze mamy okazję obserwować krajobrazy Anatolii. Droga jest wygodna, dwupasmowa. Widać wszędzie wiele inwestycji infrastrukturalnych. Obserwujemy zmieniające się krajobrazy rolnicze. O ile w poprzednie dni trudno było zobaczyć instalacje solarne, o tyle teraz mijamy kilka dużych farm solarnych. Na niemal każdym domu za to widzimy proekologiczne rozwiązania – zbiornik na wodę wraz z instalacją do ogrzewania za pomocą słońca.   Czas mija szybko. Zatrzymujemy się na śniadanie, które jak się okazało funduje nam agencja turystyczna rekomendowana przez Gulnur. Po raz…

Poranek rozpoczynamy od śniadania w hotelu Bayir Diamond. Nadmiar wyboru to żadne określenie. Jest smacznie z opcją szerokiej gamy owoców, warzyw, serów – wszystko w co najmniej 20 odmianach. Hotel wybrali dla nas nasi gospodarze. Pewnie, gdyby to od nas zależało ulokowalibyśmy się gdzieś w zakamarkach ciasnych ulic starego miasta, niekoniecznie w hotelu wielogwiazdkowym. Mirka, która próbowała negocjować usłyszała wielokrotne stanowcze – nie. Troska o bezpieczeństwo gości ponad wszystko. Cóż takie są prawa zapraszających.  Po śniadaniu załatwiamy formalności finansowe. Okazuje się to nie takie proste. Ustalenia nieco rozbiegają się z wyliczeniami. Dzielnie jak zwykle interweniuje Mirka. Płacimy za hotel, przewodników, transport, wycieczkę do Kapadocji.   Tego dnia mamy zaplanowane zwiedzanie malowniczej…

Dzień rozpoczął się szybko. O godzinie 2 w nocy siedzieliśmy już w wielkiej taksówce wiadomej marki w drodze na lotnisko. Kierowca wybrał nieco dłuższą trasę – jedną z obwodnic – zamiast krążenia przez uliczki starego miasta. Tym razem było pusto i świetliście. Wszystkie drogi gęsto oświetlone. Chyba kryzys energetyczny nie dotarł jeszcze do Turcji (40 % energii pozyskują z elektronów wodnych, resztę z węglowych i opartych na ropie i gazie). Po 50 minutach mogliśmy ponownie przyjrzeć się gigantycznej konstrukcji nowego i ciągle rozbudowanego lotniska – kilka poziomów, wbudowany parking, ogromne przestrzenie. Wszystko zautomatyzowane. Szybka odprawa i szukamy miejsca na „dospanie” w oczekiwaniu na poranny samolot. Paulina i Julka wypatrują wygodne…

Dzień przywitał nas dosyć mrocznie. Sądziliśmy, że jest pochmurnie. Za oknem rozłożysta figa zabierała nam światło. Spacer na piętro, gdzie mieściła się nasza jadalnia, rozwiał wątpliwości. Naszym oczom ukazał się piękny morski krajobraz zatopiony w błękicie słonecznego nieba. W przyjemnością zjedliśmy smaczne śniadanie. Wypiliśmy poranną mocną, turecką kawę i weszliśmy na dach hostelu. Widok był jeszcze lepszy niż w jadalni. Wspaniale wyglądała Hagia Sophia, Błękitny Meczet, mury starego miasta, setki malowniczych domów. Morze Marmara tętniło warkotem ogromnych kontenerowców, dziesiątek kutrów, łódek.   Punktualnie o godzinie 10 pojawił się nasz przewodnik Bahri. Subtelny, sympatyczny od razu wzbudził nasze zaufanie. Zabrał nas ponownie na taras. Nakreślił nam ogólny plan naszej wycieczki. Opowiedział o…